హైదరాబాద్... బషీర్ బాగ్... సాయంత్రం ఆరు గంటల ఇరవై రెండు నిముషాలైంది. చలికాలం కావడంవల్ల సన్న, సన్నని చీకట్లు ముసురుకున్నాయి. మంచుతో కలగలిపిన చల్లని చలిగాలి రివ్వు, రివ్వున వీస్తోంది. ట్రాఫిక్ ఐలాండ్లోని పోలీస్ కానిస్టేబుల్, స్టేజి మీద కధాకళి చేస్తున్న డాన్సర్లా ఉన్నాడు. చౌరస్తాకు, నాలుగువేపులా ఉన్న ట్రాఫిక్ సిగ్నల్స్, హడావుడిగా తమ పని తాము చేసుకుపోతున్నాయి. అప్పుడే రెడ్ సిగ్నల్, గ్రీన్ సిగ్నల్గా మారింది- లిబర్టీ వేపు నుంచి, అబిడ్స్కు వెళ్ళే వాహనాలు సర్రుమని, ముందుకు దూసుకుపోయాయి. అదే సమయంలో- కుడిపక్క, పుట్పాత్పై రోడ్ని క్రాస్ చెయ్యడానికి నుంచున్నాడో వ్యక్తి. ఆయనకో అరవై ఏళ్ళుంటాయి- తెల్లటి పంచె, దానిమీద తెల్లటి లాల్చీ, ఆ లాల్చీ మీద గ్రే కలర్ సెట్టర్- కంఠం చుట్టూ మఫ్లర్ – ఎడం చేతిలో ఏదో డైరీ- కుడి చేతి వేళ్ళ మధ్య వెలుగుతున్న చార్మినార్ సిగరెట్! కాళ్ళకు హవాయి చెప్పల్స్... విశాలమైన నుదురు... గాలి గెగురుతూ, ఆ నుదురుమీద పడుతున్న తెల్లటి జుత్తును పైకి తోసుకుని, కళ్ళజోడుని సర్దుకుని, ఫుట్పాత్ మీద నుంచి రోడ్డుమీదకు అడుగేసాడు. రెండే రెండు నిమిషాలు. పెట్రోల్ బంక్, బాబూఖాన్ ఎస్టేట్ పక్కనుంచి, ప్రెస్ క్లబ్ వేపు, తలవంచుకుని నడుస్తున్నాడాయన. ప్రెస్ క్లబ్కు, ఆయనకు మధ్య ఇరవై అడుగుల దూరం మాత్రమే ఉంది. “నమస్తే సాబ్...” తలెత్తి చూసాడాయన ఎదురుగా ముప్ఫై ఏళ్ళ యువకుడు. ప్రెస్ క్లబ్ లోంచి అప్పుడే బయటకొచ్చిన వాడిలా ఉన్నాడు. ఆ యువకుడెవరో వెంటనే గుర్తురాలేదు ఆయనకు. కళ్ళతోనే విష్ చేసి, ముందుకు నడిచాడు. ఆ యువకుడు జనం మధ్యలో కలిసిపోయాడు.